BEDİR'DEN DUMLUPINAR'A ZAFER DUALARI

 

Yer gök dua ile durur da, duasız zafer olur mu? Bayrağı elden, duayı dilden, aşkı gönülden bırakmadığımız için gülümser zafer bize. Kalbimizin dili çözülüp katarlandı mı niyazlar ışıl ışıl turnalar gibi O bizi duyar ve şerefli katından zaferler gönderir.

 

BEDİR’DE YANKILANAN SES

 

Bedir önlerinde üç yüz on üç yiğit, bin kişilik kalabalık bir orduyu bekliyordu. Sayıca kalabalık, silahça üstün olan bin kişi küçümsüyordu üç yüz kahramanı. Er diliyorlardı karşılarına. Er dilemek adetti lâkin “Biz asil savaşçılarız. Kimse karşımıza çıkamaz” diye düşünüyor ve çokluklarına güveniyorlardı.

 

Bedir ay yüzlülerin beldesiydi. Dolunay ışıkları saçan yüzünün şavkı ellerinde balkıyordu şimşek ışığı gibi. Yüzü ak, davası Hak, yüreği pak olan güzeller güzelinin sözü kanatlanıyordu en yüce makama:

 

“Allah’ım! Onlar yaya ve yalın ayaktırlar.  Sen onlara binit ver. Allah’ım! Onlar açık ve çıplaktırlar. Sen onları giyindir. Allah’ım! Onlar açtırlar. Sen onları doyur… Allah’ım! Sen, şu bir avuç Müslümanı helâk edersen, yeryüzünde sana ibadet eden kalmaz. Sen bize zafer ver Ya Hayyû, ya Kayyum.”

 

Aydınlık çağların müjdesiydi sanki Bedir. Gül dudaklardan kanatlanan dilekçeye cevapların en güzeli gelmişti Yüceler Yücesinden. Güçsüzdüler ama haklıydılar. Onun için hak ettikleri zafer yankılanmıştı Bedir’de.

 

ANADOLU’YU VATAN YAPAN DUA

 

Bedir’de mağlup olsaydı tarihin eşine rastlayamayacağı kahramanlar belki de nişanı silinecekti hilâlin. Malazgirt de Türk Milleti’nin Bedir’iydi bir bakıma. Türk Milleti’ni Orta Asya bozkırlarına sürmeye yeminli bir ordu karşısına elli bin yiğitle çıktı Alparslan.

 

Beyaz kefenine bürünen sultan Alparslan Gazi’nin Anadolu’yu Türk’e vatan yapan duası çınlıyordu Malazgirt ovasında:

 

“Ya Rabbi! Seni kendime vekil yapıyorum. Azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve Senin uğrunda savaşıyorum. Ey Allah’ım! Niyetim halistir. Bana yardım et. Sözlerimde hilaf varsa beni kahret. Eğer içim dışıma uygun düşüyorsa düşmanlara karşı cihadımda bana yardım et. Beni muzaffer bir sultan kıl. Senin salih kullarına kefil olan bu aciz kulundan merhametini esirgeme. Burada Allah’tan başka sultan yoktur. Emir ve kader senin elindedir. Ya Rabbi! Bu senin ordundur, bu senin ordundur. Bizi muzaffer kıl.”

 

Malazgirt ilhamını Bedir’den aldı. Dillerde gazilerin duası kaldı.

 

MOHAÇ’TA DUAYLA GELEN REKOR

 

Mohaç ovası tarihin en kısa savaşına sahne olmuştu. İki saatte koskoca bir ordunun bozguna uğratılması bir rekordu. Savaş dediğin göz açıp kapayıncaya kadar olup bitmeliydi. Güçlü olmasına güçlüydü Osmanlı ordusu. Başlarında “Muhteşem Süleyman” Kanuni Sultan Süleyman Han vardı. Süvarilerin çevikliği, askerlerin gücü, topu, tüfeği her şeyi vardı ama Kanuni aczini itiraf etti cihan sultanıyken. Gücüne değil, Allah’a güvendi. İndi atından ve açtı ellerini Muhibbi:

 

“İlahi! Güç ve kudret senindir. Kerem ve mürüvvet senindir. Bir bölük ümmet-i Muhammed fukarasını yerindirme ve bir nice kuvvetli pazu sahibi düşmanlara kendilerini savunma fırsatı verme.”

 

Bu dua hürmetine Tuna’da aldıkları abdestle Viyana önlerinde namaz kılmak mümkün olmamış mıydı?

 

MİLLİ MÜCADELEMİZİN ZAFERİ

 

Kara bulutlar kaplamıştı ufukları. Belli ki doluya tutulacaktı memleket ama yedi düvelin hesaba katmadığı, akıl sır erdiremediği bir şey vardı. Herkes kopacak Mehmetçik tufanından habersizdi. Gecenin en karanlık anı zannediyorlardı güneşin doğuşunu bilmeyenler. Yahya Kemal haykırıyordu hepimizin yerine:

 

“Şu kopan fırtına Türk ordusudur Ya Rabbi

Senin uğrunda ölen ordu budur Ya Rabbi

Ta ki yükselsin ezanlarla müeyyed namın

Galip et, çünkü bu son ordusudur İslam’ın.” diye haykırıyordu.

 

Gazi Mustafa Kemâl’e çektiği telgrafta Fevzi Çakmak zafer müjdesi şöyle veriyordu;“Bu sabah Allah’ın büyük kuvvet ve desteğine dayanarak bütün cephelerden taarruz harekâtı başladı.” Tarih 26 Ağustos 1922 idi. Dumlupınar önlerinde yeni bir destan yazılıyordu. Malazgirt’te çakan şimşek Dumlupınar’daydı.  Çiçeklerin bakışı, ırmakların akışı zaferdi. Zifiri karanlık parçalanmıştı. Yarasalar başka mesken bulacaklardı kendilerine.

 

Zafere giden yol Afyonkarahisar’dan geçiyor, Afyonun her yerinde zafer çiçekleri açıyordu. Dumlupınar önlerinde yeni bir destan yazılıyordu.

 

Anadolu’yu vatan yapan da, kurtaran da aynı tılsımdı. Dilimizden bir yol uzanıyordu yücelere. O yolu yüreğimizle yürüdük biz.

 

Bayrak yürekli şair Arif Nihat Asya’nın dediği gibi “Bizi sen sevgisiz, susuz, havasız; Ve vatansız bırakma Allah’ım!”



Hayrettin DURMUŞ