KALBİ VARDI, SEVGİYE HASRET



Gece uyuyamadı… Aklına takılı kaldı,

Kalan bir cümle… Bütün ömrünü satın aldı.

.

‘’Oradan bir çiçek versene güzelim!’’ 

Delikanlı sevdiğine bir demet gül aldı.



Bakmazdı kimsenin yüzüne; bakamazdı,

''Güzelim'' i duyunca boynu bir karış uzadı.



Delikanlının gözlerinde boğuldu…

Sattığı çiçekler kadardı boyu,



Göğsündeki kamburunu çekmek istedi içine,

Dik durmaya çalıştı, sırtındaki kamburu

değdi gözüne,



Bir kara sevdaya düştü kendi kendine,

‘’Oradan bir çiçek versene güzelim’’ cümlesine…



Kimse ‘’Güzelim’’ dememişti kendisine.

En güzel güllerinden uzattı çekine çekine.

 

O günü mutlu geçirdi, sevgisi evreni aştı,

İçinde şımartılmak isteyen kız çocuğu vardı.

 

İnsana insan gibi bakan,  o gözler, o sözler,

Bir gülümsemeyi gezdirdi, ruhunda çiçekler.

 

Güneş batmasın istiyordu, kulaklarında asılı kalsın,

Sevilmeyi özlemişti, sevgisizlikle dolu dünyanın, rengi solgun.



Uzandı yatağına, uzanamadı, yan döndü,

İçinde kaybolduğu gözleri gördü…



Eridi, eridi kamburları balon gibi söndü.

Anlayamadı neden böyle tutuştu gönlü?



Uzattı boyunu, bakamadan aynaya,

Atlayıverdi duvardan, bir başka hülyaya,



Hayalinde eliyle koymuş gibi buldu delikanlıyı,

Dindireceğini sandı içindeki bütün acıyı.



‘’Oradan bir çiçek versene güzelim’’ 

Bütün gece buydu, içindeki titreşim…



‘’Bana güzelim dedi ‘’ öbür tarafına döndü,

Tavana bakarken, gece, güne döndü.



Acaba yine gelecek miydi? Çiçek almaya.

Gelse ne olacaktı, başladı yutkunmaya.



Kimse bilmeyecekti, kambur kızın sevdasını,

Ne kadar çok istedi, kambursuz güzel olmasını…



Başka bir şey dileyemedi, söyleyemedi,

Neden böyle yaratıldım diyemedi…



Gözyaşları aktı kamburunun üstüne,

Seveni olmadı, bir günden bir güne...



Onun da pır pır eden bir gönlü vardı,

Hem şansı kötü, hem yaşam standardı...

 

Yüreği eridi, hayallerini bağladı kördüğüm,

Sevgililer günü bugün;  al gülüm, ver gülüm,

 

Yine yanından, önünden geçecekler,

Kucaklarında dolu hediyelerle sevgililer,

 

Sevgiye yetişemiyordu, bir karanfil kadardı boyu,

Yine göremeyecekler seni. Düşündü koyu koyu…

 

Her sevgililer gününde yaralanır, kıştır ömrü,

Bakamaz kimselere utanır, yazgısı eğri büğrü,

 

Onun yüreği de, sıradağları devirir, sevgiye hasret,

Yüzünde çorak bir bakış, canına rahmet…



Kambur kız çiçek satıyor, sevilenlerin sevgilisine,

Bir kırmızı karanfil takıp yaralı sinesine...

 

Mürşide OKLU AYHAN